De laatste week in Da Nang
Door: Alfons
Blijf op de hoogte en volg Alfons
17 Mei 2014 | Vietnam, Da Nang
Gisteren ben ik vertrokken naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Mijn maand vrijwilligerswerk in Vietnam zit er op. De afgelopen week heb ik dan ook afscheid genomen van de mensen in de projecten, de andere vrijwilligers en de staf van Volunteers Vietnam. Het was een mooie en leerzame maand.
Ik ben naar Vietnam gegaan met 2 doelstellingen.
De eerste om, in plaats van de focus gericht te hebben op werk en inkomen zoals ongeveer de laatste 40 jaren het geval was, mijn tijd en energie eens op een andere wijze in te zetten. En ik moet zeggen dat dit goed bevallen is. Alhoewel ik wel van mening ben dat mijn bijdrage slechts een druppel op een gloeiende plaat is, zoals al eerder geschreven.
Maar als we met veel mensen deze druppeltjes blijven leveren, kunnen we samen echt iets betekenen voor de mensheid. Of dit nu via een persoonlijke inzet is (welke volgens mij wel de meeste voldoening geeft want een lach op het gezicht van een kind, een high five van een ouder kind of een big smile van een 'Old Lady' daar doe je het toch voor) of via een geldelijke bijdrage.
En ik ben blij dat ik beiden, dankzij de steun van buren, familie en vrienden heb kunnen doen.
De overkapping voor de 'Old Men' en de oudere vrouwen met een geestelijke handicap bij Social Support Center is namelijk klaar, zodat zij - bij een sterke zon of bij regen ( en in Vietnam is het bijna altijd een van de twee) - toch buiten kunnen zitten en we daar onze gymnastiekoefeningen kunnen doen. Met dank hiervoor, namens hen.
Zie bijgaand de laatste foto's van de projecten.
Mijn tweede doelstelling was om na te denken wat ik met rest van mijn leven aan wil.
Hierbij geldt dat het leveren van een maatschappelijke bijdrage mij goed bevallen is en ik dit zeker zal blijven doen. In welke vorm weet ik nog niet, maar ik verwacht dat dit wel wat dichter bij huis zal zijn.
Daarnaast heb ik gemerkt dat de combinatie werk- en reistijd in Nederland toch wel erg veel energie vereist. Even afkicken was prima, maar hier wil ik toch - zodra ik terug ben - een betere oplossing voor vinden.
Tot slot vind ik mezelf nog te jong om "achter de geraniums te gaan zitten" en heb absoluut behoefte aan geestelijke uitdagingen. Even niet was prima maar een tot twee maanden is toch echt wel genoeg geweest. Ik kijk weer uit naar iets waar ik mijn tanden in kan zetten.
Ter afsluiting van deze laatste blog nog het volgende.
Ik heb de afgelopen week het boek 'Hoge bomen in Hanoi' van Carolijn Visser uit 1993 gelezen. In dit boek schrijft zij over Vietnam, maar is ook met name op zoek naar wat de Vietnamezen van de Amerikaanse oorlog vonden. Een echt antwoord hierop heeft ze niet gekregen.
Nu, zo'n 20 jaren later, willen de Vietnamezen nog steeds niet veel over de oorlog zeggen. Niet omdat ze dit vergeten zijn of weg willen drukken, maar omdat de beelden hierover zo verschillend zijn bij de Vietnamezen zelf. En dit wil men niet meer. Men wil een sterk Vietnam met rust in de tent, zodat hier gezamenlijk aan gewerkt kan worden en het land een eigen land wordt, zonder inmenging van buitenaf.
Als rechtgeaard Nederlander kon ik het niet laten. Het voetbalteam van Da Nang speelt in oranje en met de wereldkampioenschappen voor de deur wilde ik natuurlijk dolgraag een shirtje hebben! Met dank aan mr. Viet!
Ik wil jullie hierbij bedanken voor de prachtige reacties, die ik van jullie gekregen heb op mijn blog en zie jullie weer in Nederland!
Alfons
Ik ben naar Vietnam gegaan met 2 doelstellingen.
De eerste om, in plaats van de focus gericht te hebben op werk en inkomen zoals ongeveer de laatste 40 jaren het geval was, mijn tijd en energie eens op een andere wijze in te zetten. En ik moet zeggen dat dit goed bevallen is. Alhoewel ik wel van mening ben dat mijn bijdrage slechts een druppel op een gloeiende plaat is, zoals al eerder geschreven.
Maar als we met veel mensen deze druppeltjes blijven leveren, kunnen we samen echt iets betekenen voor de mensheid. Of dit nu via een persoonlijke inzet is (welke volgens mij wel de meeste voldoening geeft want een lach op het gezicht van een kind, een high five van een ouder kind of een big smile van een 'Old Lady' daar doe je het toch voor) of via een geldelijke bijdrage.
En ik ben blij dat ik beiden, dankzij de steun van buren, familie en vrienden heb kunnen doen.
De overkapping voor de 'Old Men' en de oudere vrouwen met een geestelijke handicap bij Social Support Center is namelijk klaar, zodat zij - bij een sterke zon of bij regen ( en in Vietnam is het bijna altijd een van de twee) - toch buiten kunnen zitten en we daar onze gymnastiekoefeningen kunnen doen. Met dank hiervoor, namens hen.
Zie bijgaand de laatste foto's van de projecten.
Mijn tweede doelstelling was om na te denken wat ik met rest van mijn leven aan wil.
Hierbij geldt dat het leveren van een maatschappelijke bijdrage mij goed bevallen is en ik dit zeker zal blijven doen. In welke vorm weet ik nog niet, maar ik verwacht dat dit wel wat dichter bij huis zal zijn.
Daarnaast heb ik gemerkt dat de combinatie werk- en reistijd in Nederland toch wel erg veel energie vereist. Even afkicken was prima, maar hier wil ik toch - zodra ik terug ben - een betere oplossing voor vinden.
Tot slot vind ik mezelf nog te jong om "achter de geraniums te gaan zitten" en heb absoluut behoefte aan geestelijke uitdagingen. Even niet was prima maar een tot twee maanden is toch echt wel genoeg geweest. Ik kijk weer uit naar iets waar ik mijn tanden in kan zetten.
Ter afsluiting van deze laatste blog nog het volgende.
Ik heb de afgelopen week het boek 'Hoge bomen in Hanoi' van Carolijn Visser uit 1993 gelezen. In dit boek schrijft zij over Vietnam, maar is ook met name op zoek naar wat de Vietnamezen van de Amerikaanse oorlog vonden. Een echt antwoord hierop heeft ze niet gekregen.
Nu, zo'n 20 jaren later, willen de Vietnamezen nog steeds niet veel over de oorlog zeggen. Niet omdat ze dit vergeten zijn of weg willen drukken, maar omdat de beelden hierover zo verschillend zijn bij de Vietnamezen zelf. En dit wil men niet meer. Men wil een sterk Vietnam met rust in de tent, zodat hier gezamenlijk aan gewerkt kan worden en het land een eigen land wordt, zonder inmenging van buitenaf.
Als rechtgeaard Nederlander kon ik het niet laten. Het voetbalteam van Da Nang speelt in oranje en met de wereldkampioenschappen voor de deur wilde ik natuurlijk dolgraag een shirtje hebben! Met dank aan mr. Viet!
Ik wil jullie hierbij bedanken voor de prachtige reacties, die ik van jullie gekregen heb op mijn blog en zie jullie weer in Nederland!
Alfons
-
17 Mei 2014 - 01:20
Benno:
Heel mooi pa! Ook al is het misschien een druppel, volgens mij heb je in een maand veel mooie dingen kunnen doen. En voor jezelf zullen de herinneringen nog veel langer waardevol zijn, en vast leiden mooie dingen.
Nu nog maar even genieten van de vakantie met ma! -
17 Mei 2014 - 09:31
Rob Herremans:
Hi Alfons,
Mooie afsluitende mail. Geniet ze nog samen met Marian. -
18 Mei 2014 - 11:17
Ton Poppelaars:
Ha, die Alfons.
Wat een mooi laatste reisverslag. En wat een prima zelfreflectie. Wellicht een reden om je bij Het Ventieleke aan te sluiten. Oefenen voor een wielertocht naar Santiago de Compostella!
Nog een fijne vakantie samen met Marian en dan zijn we erg blij dat de familie weer compleet is.
Geniet ze!
Groetjes, Ton. -
20 Mei 2014 - 19:54
Leo En Marian:
Hee die Alfons,
Goh tis al weer bijna voorbij! Wat gaat dat toch snel.. Je hebt daar goed werk gedaan denk ik. Ik heb daar toen niet zo veel gehandicapten gezien.
Ga je ook nog naar het zuiden? Saigon? THE killing fields? Cu-chi? Tuol sleng, de gevangenis?? Ik vond dat allemaal heel indrukwekkend.
Je kunt daar ook zo'n fijne hangmat kopen waar je helemaal in kunt liggen, met ook doek over je hoofd,
Nou Alfons, ga lekker genieten met Marian en we horen het straks allemaal wel..
Wij gaan deze zomer met de kids naar Frankrijk ( ook leuk) en een weekje Cappedosie in Turkije. Net impulsief geboekt.
We zien elkaar wel weer een keertje tussen al die vakanties door
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
