De ervaringen van de eerste week
Door: Alfons
Blijf op de hoogte en volg Alfons
19 April 2014 | Vietnam, Da Nang
Inmiddels heb ik er de eerste week opzitten en geniet nu van mijn vrije weekend. Tja, Pasen kennen ze hier niet dus maandag weer gewoon aan de slag.
Ik moet zeggen dat het toch wel bijzonder is om op mijn leeftijd dit soort vrijwilligerswerk te doen. In de huidige groep zit een vrouw van 38 jaar en de rest is jonger dan Erik, mijn jongste zoon. Ik heb dus een leeftijd die vergelijkbaar is met de leeftijd van de ouders van de meeste vrijwilligers. Maar het is fantastisch om met deze wereldverbeteraars (in positieve zin) samen te werken. Natuurlijk willen ze iets van de wereld zien voordat ze opgeslokt worden door werk of anderszins, maar ze hebben ook een daadwerkelijke drive om iets te betekenen voor anderen.
Ik zit nu in Hoi An, een stadje van zo'n 120.000 inwoners en bekend om het maken van kleding, tassen, schoenen, etc. Klaar terwijl je wacht (althans zo ongeveer). Alle meiden van de groep zijn hier naar toe, maar voor mij hoeft dit niet zo. Ik ga liever naar de andere bezienswaardigheden, alhoewel dit er niet veel zijn.
Het verschil met Danang is groot. Danang is 10 keer zo groot en een echte werkstad. In Danang zie je dan ook eigenlijk geen toerist rondlopen. Wel zo lekker vind ik.
In Danang en omgeving worden zo'n 6 projecten door Volunteers Vietnam ondersteund. Van zorg voor kleine weeskinderen, helpen van gehandicapte kinderen, oefeningen doen met oudere mannen en vrouwen, die eerst op straat en veelal op de markt van Danang leefden tot het geven van Engelstalig onderwijs aan kinderen, staf en studenten. De echt jongere kinderen komen veelal voor adoptie in aanmerking. De afgelopen week zijn 2 kinderen door Canadese mensen geadopteerd. Ik heb begrepen dat nagenoeg alle kinderen wel een adoptie adres vinden. En ik moet toegeven: de meesten zijn ook om op te eten!
In het Red Cross center waar deze kinderen zitten heb ik inmiddels 2 keer eten gegeven aan hetzelfde meisje.
Al hoewel zij niet zo jong is, krijgt ze nog steeds pap. En wil ze ook iedere keer nog geholpen worden en weigert ze om zelf te eten. De laatste keer had ik mijn camera bij me en kon ze op de camera zien dat ze geholpen werd. Meteen pakte ze de lepel en wilde alles 'live' volgen. Het hele bakje was leeg! Toch mooi, niet soms?
Met sommige andere kinderen deed een Engelse variant op 'hop, paardje, hop' het ook erg goed.
Al lijkt het in onze ogen misschien niet veel: aandacht is en blijft belangrijk!
Naast zorg ook zowel aan jonge kinderen (tot 6 jaar) als aan studenten les in Engels en presentatie gegeven, samen met Markus, een jonge vrijwilliger uit Duitsland. Ik moet zeggen, hij heeft er aanleg voor en het is dan ook heel leuk om dit samen met hem te doen. Al hebben we allebei onze twijfels of onze bijdrage wel echt iets toevoegt. Bij de kinderen is het toch iedere keer meer van hetzelfde en zit er geen opbouw in het programma. Bij de studenten is het niveau helaas erg slecht. Ik denk niet veel beter dan bij ons aan het einde van de basisschool.
Kortom, een weekje van vele ervaringen. En daarvoor ben ik ook naar Vietnam gegaan. Ik heb niet het idee dat ik in een maand echt iets kan veranderen. Maar ieder steentje is er toch weer een.
Tot zover de update van de afgelopen week. Begin volgende week ga ik samen met mr. Viet kijken hoe we een zinnige besteding kunnen geven aan het geld dat jullie bijgedragen hebben.
De volgende keer hierover meer.
De hartelijke groeten vanuit een warm Vietnam.
Ik moet zeggen dat het toch wel bijzonder is om op mijn leeftijd dit soort vrijwilligerswerk te doen. In de huidige groep zit een vrouw van 38 jaar en de rest is jonger dan Erik, mijn jongste zoon. Ik heb dus een leeftijd die vergelijkbaar is met de leeftijd van de ouders van de meeste vrijwilligers. Maar het is fantastisch om met deze wereldverbeteraars (in positieve zin) samen te werken. Natuurlijk willen ze iets van de wereld zien voordat ze opgeslokt worden door werk of anderszins, maar ze hebben ook een daadwerkelijke drive om iets te betekenen voor anderen.
Ik zit nu in Hoi An, een stadje van zo'n 120.000 inwoners en bekend om het maken van kleding, tassen, schoenen, etc. Klaar terwijl je wacht (althans zo ongeveer). Alle meiden van de groep zijn hier naar toe, maar voor mij hoeft dit niet zo. Ik ga liever naar de andere bezienswaardigheden, alhoewel dit er niet veel zijn.
Het verschil met Danang is groot. Danang is 10 keer zo groot en een echte werkstad. In Danang zie je dan ook eigenlijk geen toerist rondlopen. Wel zo lekker vind ik.
In Danang en omgeving worden zo'n 6 projecten door Volunteers Vietnam ondersteund. Van zorg voor kleine weeskinderen, helpen van gehandicapte kinderen, oefeningen doen met oudere mannen en vrouwen, die eerst op straat en veelal op de markt van Danang leefden tot het geven van Engelstalig onderwijs aan kinderen, staf en studenten. De echt jongere kinderen komen veelal voor adoptie in aanmerking. De afgelopen week zijn 2 kinderen door Canadese mensen geadopteerd. Ik heb begrepen dat nagenoeg alle kinderen wel een adoptie adres vinden. En ik moet toegeven: de meesten zijn ook om op te eten!
In het Red Cross center waar deze kinderen zitten heb ik inmiddels 2 keer eten gegeven aan hetzelfde meisje.
Al hoewel zij niet zo jong is, krijgt ze nog steeds pap. En wil ze ook iedere keer nog geholpen worden en weigert ze om zelf te eten. De laatste keer had ik mijn camera bij me en kon ze op de camera zien dat ze geholpen werd. Meteen pakte ze de lepel en wilde alles 'live' volgen. Het hele bakje was leeg! Toch mooi, niet soms?
Met sommige andere kinderen deed een Engelse variant op 'hop, paardje, hop' het ook erg goed.
Al lijkt het in onze ogen misschien niet veel: aandacht is en blijft belangrijk!
Naast zorg ook zowel aan jonge kinderen (tot 6 jaar) als aan studenten les in Engels en presentatie gegeven, samen met Markus, een jonge vrijwilliger uit Duitsland. Ik moet zeggen, hij heeft er aanleg voor en het is dan ook heel leuk om dit samen met hem te doen. Al hebben we allebei onze twijfels of onze bijdrage wel echt iets toevoegt. Bij de kinderen is het toch iedere keer meer van hetzelfde en zit er geen opbouw in het programma. Bij de studenten is het niveau helaas erg slecht. Ik denk niet veel beter dan bij ons aan het einde van de basisschool.
Kortom, een weekje van vele ervaringen. En daarvoor ben ik ook naar Vietnam gegaan. Ik heb niet het idee dat ik in een maand echt iets kan veranderen. Maar ieder steentje is er toch weer een.
Tot zover de update van de afgelopen week. Begin volgende week ga ik samen met mr. Viet kijken hoe we een zinnige besteding kunnen geven aan het geld dat jullie bijgedragen hebben.
De volgende keer hierover meer.
De hartelijke groeten vanuit een warm Vietnam.
-
19 April 2014 - 18:55
Benno:
Hoi A! (gheghe snap je em?). Klinkt goed allemaal. Klinkt bijna of je er eentje mee naar huis wil nemen! Wij eten morgen wel een extra eitje in jouw naam. Veel plezier weer en ben benieuwd naar de volgende update. -
19 April 2014 - 23:00
Jolande:
Hi Alfons,
Leuk dit uitgebreide verslag van je eerste week. Dat worden heel wat ervaringen om mee naar huis te nemen!
Met M. gaat het goed: ze wordt regelmatig gecontroleerd door de familie:-), als ze niet thuis is weten we meestal wel waar ze uithangt!
Veel plezier, Jolande -
20 April 2014 - 16:37
Ine Poppelaars:
Hoi Alfons,
Fijn om weer van je te horen en na één week al een hele reeks ervaringen achter de rug! Handig dat je nu je eigen ervaringen van het vaderschap in de praktijk kunt brengen of ben je alvast aan het oefenen voor het geval je opa wordt? Zo te lezen heb je het tussen al die jongelui heel goed naar je zin en natuurlijk maakt een maand vrijwilligerswerk wél iets uit. Precies zoals je het zelf al zei: aandacht is en blijft heel belangrijk! Heel veel succes verder en tot de volgende keer maar weer! -
20 April 2014 - 19:48
Lydia:
Ha Alfons! Voor ons sweet memories. Hoi An is inderdaad een soort Volendam. Je kunt er wel over de brug aan de linkerkant voorbij het hotel een fiets huren.Het stadje uit is erg leuk. Wil je een route dan sturen we die toe. Wij hebben overal waar dat kon fietsen gehuurd. Taxichauffeurs weten wel waar je een fiets kunt huren.
Gewoon tussen de bevolking zijn is het leukste wat er is. Dat ben je als je fietst.
En wat het nut van je verblijf betreft, je weet nooit wat je soms onbewust voor mensen kunt betekenen.
Lieve groeten,
Lydia -
21 April 2014 - 09:04
Maya:
Hoi Alfons,
Wat goed om te lezen dat je het naar je zin hebt. Maar ook dat je een steentje kan bijdragen met je hulp, super. Leuk dat het progamma zo gevarieerd is met de bezigheden die jullie moeten doen. Het een en ander klinkt toch wel heel herkenbaar voor mij. Ik zie het al helemaal voor mij; Poppie tussen de kleine vietnammertjes. Wat zullen ze hun ogen uitkijken als jij, als enige witte buitenlander, door de stad loopt. Lieve groet Maya X -
21 April 2014 - 18:59
Marjan Kamphuis:
Hallo Alfons,
Mooi om te lezen hoe jij al die nieuwe ervaringen hebt in een hele andere wereld. En leuk dat je geniet van de kleine dingen die je voor iemand kan betekenen in een direct contact. Inderdaad momenten die voor iemand van grotere waarde kunnen zijn dan je misschien denkt.
Van Marian hoorde we dat je vroeg op stok gaat en soms een beetje moet afzien van een "goede" gewoonte, maar dat haal je wel weer in bij het vertellen van je avonturen bij thuiskomst. Hopelijk kun je nog veel steentjes bijdragen de komende weken en we kijken uit naar een nieuw reisverslag.
Lieve groeten,
Jannes en Marjan -
21 April 2014 - 20:39
Casper Stam:
Beste Alfons,
Leuk om te lezen hoe je steentjes bijdraagt, het lijkt wellicht klein maar betekent veel voor de kinderen waar je het voor doet. Hoi An, mooi maar inderdaad zeer toeristisch. Stadje draait op kleding maken, het lijkt me toch wel tof: een foto van jou in een echt Vietnamees gewaad :-). Groet Casper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
